நினைவுகளின் பக்கங்கள்

               டீனேஜ் டைரியின் பக்கங்கள் எனும் தொடர்பதிவுக்கு நம் முல்லை அழைத்திருந்தார்கள். அந்த வயதில் டைரி எழுதும் பழக்கம் இருக்கவில்லை. இப்போதும் இல்லை. உண்மைகளை எழுத முடியாததால் டைரி எழுதுவதில்லை என்று யாரோ ஒரு மேதை குறிப்பிட்டிருந்தார். நானும் என்னை மேதை என்று நினைத்து கொண்டு டைரி எழுதுவதில்லை. டைரி எதுவும் இல்லாததால் என் நினைவின் பக்கங்களில் இருந்து சிலவற்றை உங்களோடு பகிர்கிறேன்.

               நான் பள்ளியில் படித்த காலங்களில் யூனிபார்ம் பாவாடைதாவணிதான். அதுவும் தாவணியை பின்னால் `v shape' வர்ற மாதிரியெல்லாம் கட்டக் கூடாது. 2 1/2 மீட்டர் வாயில் தாவணி, முன்னால் 2சுருக்கு வைத்து தான் கட்ட வேணடும். நல்ல திக்கு பச்சை கலரில் பாவாடை தாவணி, ஒற்றை பின்னல், கருப்பு ரிப்பன் வைத்து மடித்து கட்ட வேண்டும். ஒரு மார்க்கமாக இருப்போம். என் ப்ரெண்ட், சுமதி னு ஒரு பொண்ணு, ஆசையா 2 மீட்டர் ல தாவணி எடுத்து வி ஷேப்ல கட்டிட்டு வந்தா. அசெம்பிளி யில நிக்கவச்சு H.M விட்ட டோஸ் ல, மறுநாளே ஒரு தாவணிய ரெண்டா வெட்டி மத்த தாவணியோட ஒட்டு போட்டு, அடக்க ஒடுக்கமா கட்டிகிட்டு வந்தா.

               டீனேஜ் டைரி குறிப்பு, சி.பி.ஐ டைரி குறிப்பு மாதிரி சுவாரஸ்யமா இல்ல னு பாக்குறீங்களா?. நான் படித்ததெல்லாம் முழுக்க முழுக்க பெண்கள் பள்ளிதான். கிராமம் வேறு, அதனால் பேப்பர் வைக்கிறது, ஸ்டிக்கர் ஒட்டுறது எல்லாம் கிடையாது. அதிலும் மூன்று அண்ணன்கள், ஒருதம்பி என நாலு பையன்கள் இருக்கும் வீட்டு பெண்ணிடம் சில்மிஷம் செய்ய யாருக்கு துணிச்சல் வரும். காதலுக்கு மரியாதை பாணியில் வாங்கி கட்டிக்கொள்வோம் என்ற பயமாகக் கூட இருக்கலாம். நாங்கள் பள்ளி செல்லும் வழியில் பள்ளிக்கு கொஞ்சம் முன்னால் ஒருகடை உண்டு. அதில் பையன்கள் கூட்டமாய் நிற்பான்கள். அந்த கடையை தாண்டும் வரை நாங்கள் எதுவும் பேசமாட்டோம். ஆனாலும் ஏதாவது சொல்லி சிரிப்பான்கள். எனக்கு வில்லன் என் பெயர் தான். எப்படியோ என் பேரை தெரிஞ்சுகிட்டு, நான் போகும் போதெல்லாம் “அம்பிகையே, ஈஸ்வரியே, என்னை ஆளவந்து கோயில் கொண்ட குங்குமகாரி ”ன்னு பாடுவான்கள். நானும் இரண்டொரு நாள் முறைத்துப் பார்த்தேன். அதற்குள் பள்ளி ஆண்டுவிழா வர, அதில் ஒரு நாடகத்தில் நான் ராமராக நடித்தேன். தசரதராக நடித்த என் தோழி எபனேசர், நிஜமாகவே அப்பா மாதிரி இருப்பாள்.அப்படி ஒரு ஆகிருதி, குரல். நாடகம் முடிந்த மறு நாளிலிருந்து, என்பெயர் மாறி விட்டது. ராமர் ராமர் என்று கூப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். உடன்வந்த என் நாடக அப்பா, `எவன் ல‘ அது ன்னு கட்டைகுரலில் அதட்ட, அனைவரும் கப்சிப். நாங்கள் H.M. இடம் புகார் செய்ய, அவர்கள் கடைக்காரரை கூப்பிட்டு மிரட்டிய மிரட்டலில் மறுநாளில் இருந்து கடை, கடையாக மட்டும் இருந்தது.

               கல்லூரியில் படிக்கும் போது தோழியொருத்தி, சகதோழிகளுடன் சினிமாவுக்கு போயிருக்கிறாள். அவளது அண்ணன், அவளை பார்த்துவிட்டு, தியேட்டரில் வைத்தே அவளை அடித்து அழைத்துப் போயிருக்கிறான். இப்படியும் இருப்பார்களாவென அதிர்ச்சியாக இருந்தது. எங்கள் வீட்டில் அம்மாவோ, அப்பாவோ, அண்ணன்களோ, இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும், இப்படித்தான் உடை அணிய வேண்டும் என எனக்கு எந்த கோடுகளும் கிழிக்கவில்லை. அண்ணன்கள், தம்பியோடு சண்டைகள், விளையாட்டுகள் இருந்தனவே தவிர சந்தேக பார்வைகளோ, மிரட்டல்களோ ஒரு நாளும் இருக்கவில்லை. என்னை ஒரு இளவரசியாகத்தான் வைத்து இருந்தார்கள்.

               என் சந்தோஷமான நாட்களை நினைவுகூரச் செய்ததற்காக, முல்லை உங்களுக்கு என் அன்பும், நன்றியும்..

               நானும் தொடர்பதிவுக்கு யாரையாவது அழைக்க வேண்டுமே!. ஹூசைனம்மா, கண்ணகி, சங்கவி, ராகவன், விருப்பமிருந்தால் தொடருங்களேன்...