பொருந்தா திருமணம்; பொறுமையான வாழ்வு

.
.
சிறு வயதில் நாங்கள் இருந்த வீட்டுக்கு எதிர்வீட்டில் இருந்தாள், அவள்.

அதிக நெருக்கமில்லாவிடினும், என் விளையாட்டு தோழி அவள். ஆறு

பெண்கள், நான்கு பையன்கள் என பெரிய குடும்பம் அவர்களுடையது.

ஓரளவு வசதி படைத்தவர்கள் தான், இருந்தும் யாரையும் படிக்கவைக்க

வில்லை. அவளது மூன்று அக்காள்களுக்கு ஏற்கனவே திருமணமாகி

இருந்தது.



அவள் பின் வீட்டு தோழி அவளிடம், அவள் சித்தப்பா ஊரிலிருந்து வந்தி

ருப்பதாகவும், அவருக்கு பெண்பார்த்து கொண்டிருப்பதாகவும் கூறியபோது

உங்கசித்தப்பா ரொம்ப வயசானவரா தெரியுறாரே, அவருக்கு எப்படி பெண்

கிடைக்கும் என கேலி செய்திருக்கிறாள். பாவம். அவள் விதியை அவள்

அறிந்திருக்கவில்லை. அவளது வீட்டில், அந்த தோழியின் சித்தப்பாவுக்கே

திருமணம் பேசி முடிவு செய்து விட்டனர். சில சமயம் உண்மை,

கற்பனையை விட மோசமானதாக அமைந்து விடுகிறது. அவருக்கு 32

வயது. அவளுக்கு 17 வயது தான். அவர் சென்னையில் ஏதோ கடை

வைத்திருப்பதாக சொன்னார்கள். திருமணம் முடிந்து அவள் சென்னை

போய்விட்டாள்.



நான் சென்னையில் அண்ணன் வீட்டிலிருந்த போது, அம்மாவும் நானும்

அவளை மார்கெட்டில் சந்தித்தோம். வீட்டுக்கு வரும்படி அழைத்ததால்

வீட்டுக்கும் போயிருந்தோம். திரும்பி வரும் போது அம்மா,` பாவம்

அவள். ஏதோ பிரச்சனை போலிருக்கிறது. அவள் முகமே சரியில்லை’

என்றார்கள். சில வருடங்கள் கழித்து ஊரில் கோயிலில் அவளை பார்த்த

போது அதிர்ந்து விட்டேன். கழுத்து முகமெல்லாம் தழும்புகள், தீக்காயங்

கள். என்னவாயிற்று என்றபோது கண்கலங்க நின்றாள், பேச முடியாமல்.

பக்கத்துவீட்டு அக்கா என் கையை அழுத்தி பேசாமலிருக்கும் படி சைகை

செய்யவும் அமைதியாகி விட்டேன். பக்கத்தில், அவள் கையை பிடித்தபடி

சிறுபெண், ஏழெட்டு வயதிருக்கும், மாநிறமாக, நல்ல களையாக, சுருள்

சுருளான முடியுடன், அவள் பெண் தான், பாவமாக நின்றிருந்தது. உடன்

வந்த அக்கா கூறினார்கள், அவள் கணவன் மிகவும் சந்தேக பேர்வழியாம்.

கடைக்கு போகும் போது அவளை வீட்டினுள் வைத்து பூட்டி விட்டு தான்

போவாராம். திடீர் திடீரென திரும்பி வருவாராம். கஷ்டம் தாங்க முடியா

மல் மண்ணெண்ணெய் ஊற்றி தீ வைத்து இருக்கிறாள். சில மாதங்கள்

சிகிச்சைக்கு பின் ஊர் வந்திருக்கிறாள். இப்பவும் வீட்டில், இவளுக்கு

`நல்லபுத்தி ...?’ சொல்லி கணவன் வீட்டுக்கு திருப்பி அனுப்பி வைக்கப்

போகிறார்களாம். சில நாட்கள் அவள் நினைவாகவே இருந்தது.



பல வருடங்கள் இடைவெளிக்கு பின், சமீபத்தில், அவளை ஒரு திருமண

வீட்டில் சந்தித்தேன். ஒரு சுற்று இல்லை பல சுற்று, அடையாளமே தெரி

யாமல் குண்டாகி இருந்தாள். கையில் ஒரு பெண்குழந்தை, அவளது

பேத்தியாம். நல்ல கலகலப்பாக பேசினாள். கழுத்தில், முகத்தில் அந்த

தீக்காய தழும்புகள் இன்னும் மாறாமலிருந்தன. வெளியே தெரியாமல்,

இதைப் போல் எத்தனை தழும்புகளோ, மாறாத வடுக்களாய் மனதில்...

அவள் மட்டுமே அறிவாள்.
.
.