குழந்தை உள்ளமே !.

` அம்மா, நீ தம்பி பாப்பா வச்சிருக்கியா, இல்ல தங்கச்சி பாப்பா

வச்சிருக்கியா?’ கேட்ட நான்கு வயது மகனின் தலையை வாஞ்சையோடு

கோதிய வாறே அம்மா திருப்பி கேட்கிறாள், ` உனக்கு என்ன பாப்பா

வேணும்?’ . `எனக்கு பக்கத்து வீட்டு அகிலா மாதிரி அழகா தங்கச்சி

பாப்பா தான் வேணும்.’ ஆசையுடன் கூறிய மகனைப் பார்த்து சிரித்தாள்

அம்மா. ஒருசில நாட்கள் கழித்து, அம்மா மருத்துவமனையில்

அனுமதிக்கப் பட்டாள். இரவு அவனிடம் அப்பா, ` உனக்கு தம்பி

பிறந்திருக்கிறான், பார்க்க போகலாமா?’ என்று அவனை

மருத்துவமனை அழைத்து வந்தார். தம்பி அம்மா பக்கத்தில்

தூங்கிக் கொண்டிருந்தான். ஆசையாய் போய் பார்க்கிறான்.

அவனது ஆச்சி அவனிடம், ` தம்பி நல்லா குண்டா,

அழகா இருக்கான் பாரு ‘ என்றார்கள். உண்மையிலேயே

தம்பி அழகாய் தானிருந்தான். பாத்ங்களும், கைகளும்,

அடர் ரோஜாப்பூ நிறத்தில். மெதுவாக கையை தொட்டுப்

பார்த்துவிட்டு`எவ்ளோ ஸாப்டா இருக்குமா’ என்றான்

ஆச்சரியமாய்.` நா தூக்கலாமா?’ கேட்டவனிடம் கொஞ்ச

நாள் ஆகட்டும் என்கிறார்கள். அடுத்தநாள், அதற்கடுத்த நாள்,

குழந்தையை பார்க்க வந்த உறவினர்கள், குழந்தையை மட்டுமே

கொஞ்ச அவனுக்கு கோபம், கோபமாய் வந்தது. தம்பி

எப்போதும் அம்மா மடியிலேயே இருந்தான். இவனால் அம்மா

பக்கத்தில் உட்கார முடிய வில்லை, அம்மா கூட படுக்க முடிய

வில்லை. ஏக்கத்தோடு நின்றான்

`ஒரு வழியாக அம்மா வீட்டுக்கு வந்து விட்டாள். ஆனால்

இங்கேயும் அதே நிலை தொடர்ந்தது. தம்பியை குளிக்க

வைக்க, கவனித்துக் கொள்ள என அம்மாவின்

பெரும்பான்மை நேரங்கள் தம்பியுடன் கழிய, இவன்

ஆச்சியுடன் இருக்க வேண்டியதாயிற்று. ஆச்சி வேறு,

`இனிமே நீ தா யூனிபார்ம் போட்டுக்கணும், ஷூ

போட்டுக்கணும்’ என, இவனுக்கு எதுவுமே பிடிக்கவில்லை.

கோபமும், ஏக்கமுமாய் விலகிப் போகிறான்.

பக்கத்தும் அறையில் ஏதோ வேலையாய் இருந்த

போது , குழந்தை வீறிட்டழும் சத்தம் கேட்கவே, பத்றி

ஓடி வருகிறாள். அழும் குழந்தையை சமாதானப் படுத்தும்

போது தான் கவனிக்கிறாள். இதென்ன, குழந்தை கையில்

ரத்தம். இடது கையில் சுண்டு விரலுக்கு மேலே மூன்று

கோடுகள், ஒரு கோடு மட்டும் இலேசாக பதிந்து ரத்தம் கசிந்தது.

ரத்தத்தை துடைக்கும் போது தான் கவனிக்கிறாள், அவனை.

கையில் ப்ளேடுடன், கண்களில் பயத்துடன். புரிந்து விட்டது

அவளுக்கு. ` இங்கே வா ‘ அழைத்து பக்கத்தில் உட்கார

வைத்து, முதுகை தடவியவாறே, ` ஏம்மா இப்படி செஞ்சே,

தம்பி பாவம் இல்லையா, எப்படி அழறான் பாரு,

தம்பிய உனக்கு புடிக்கலியா?’. தலை குனிந்தவாறே நிற்கும்

குழந்தையின் ஏக்கம் புரிந்தவளாய், ` தம்பி இன்னும்

கொஞ்ச நாள்ல உங்கூட விளையாட வந்திருவான், நா

வேலை செய்யும் போது நீ தான் தம்பிய பாத்துக்கணும்.

அவன் ஸ்கூலுக்கு போகும் போது நீ தான் ஹோம்வொர்க்

சொல்லித் தரணும், நீ தான பெரிய பையன்.’

என்று சமாதானப் படுத்துகிறாள். அவனும் பெரியவனாய்

சந்தோஷமாய் சிரிக்கிறான்.


ஏழெட்டு மாதங்கள் கழிந்தன. தம்பி உட்கார, தவழ

ஆரம்பித்து விட்டான். தம்பியை தன் மூன்று சக்கர சைக்கிளில்

வைத்து ஓட்டுகிறான், விளையாடுகிறான். ஒருநாள்

தம்பியின் கை சக்கரத்தில் சிக்கி..., நல்லவேளையாய் காயம்

அதிகமில்லை. இடதுகையில் இரண்டு விரல்கள் இலேசாக நசுங்கி,

தோல் சிராய்த்திருந்தது. டாக்டரிடம் அழைத்து போய் மருந்து

போட்டு, மாத்திரையும் கொடுத்து , தம்பி தூங்கி விட்டான்

தம்பியின் கை பிடித்தபடியே, இவன், தம்பி பாவம்மா...
.
`தம்பிக்கு எப்டி வலிக்கும், பாருங்கம்மா! , கை வீங்கி

போச்சு, சரியாயிருமாம்மா’ , கண்களில் கண்ணீரோடு

கேட்ட மகனிடம் ,ஒண்ணுமில்லடா, ரெண்டு நாள்ல `

சரியாயிரும்,என்றாள் ஆறுதலாக. குழந்தைகளின் உலகமே

கள்ளமில்லாத அன்பாலானது என்பது புரிந்து

சந்தோஷமாய் மகனை அணைத்துக் கொள்கிறாள்.