ஒரு முடிவிருந்தால், அதில் தெளிவிருந்தால்......

குபேரேந்திரராஜ். இது அவருக்கு அவரது பெற்றோர் வைத்த பெயர். ஆனால் அது நாளடைவில் மருவி, திரிந்து கோவிந்தராஜ் ஆகிவிட்டது. பெயரில் இருந்த குபேரனும், இந்திரனும் காணாமல் போய்விட்டதாலோ என்னவோ அவர் `கோவிந்தா’ராஜ் , மன்னிக்கவும், கோவிந்தராஜ் ஆகி விட்டார். ஒரு சிறு ஓட்டுவீடும், கொஞ்சம் வயலும், ஒரு சிறிய பனந்திரடும் அவரது பூர்வீக சொத்துக்கள்.

                            `ஆசைக்கு ஒரு பெண், ஆஸ்திக்கு ஒரு ஆண்’, என்பார்கள். ஆனால் இவரோ தனது ஆஸ்தியை ஆள ஆண் வாரிசு வேண்டும் என்பதற்காக வரிசையாக ஐந்து பெண்களை பெற்றார். ` ஐந்து பெண்களைப் பெற்றால் அரசனும் ஆண்டி ’, என்பார்கள். இவருக்குத்தான் அந்த கவலையில்லையே. ஆனால் இவரது மனைவிதான் ஐந்தாவதும் பெண்ணாக பிறந்துவிட்டதே என்று மருத்துவமனையில் வைத்து மிகவும் அழுததாக சொன்னார்கள். ஆனால் அதுவும் பிரசவவைராக்கியம் தான் என்பது அடுத்த சில மாதங்களிலேயே தெரிந்துவிட்டது. ஆறாதாக ஒரு ஆண்குழந்தை பிறந்து அவரது வாரிசு ஆசைக்கு முற்றுபுள்ளி வைத்தது.

                           இவரது ஐந்தாவது மகள் வசந்தி. இவள் தான் நமது கதாநாயகி. இவள் எட்டாவது படிக்கும் போதே மூத்த அக்காவுக்கு திருமணமாகி விட்டது. +2 படிக்கும்போது, இரண்டாவது அக்கா. மற்ற இருவரும் ஒரு ஜவுளிக்கடையில் 800 ரூ சம்பளத்துக்கு வேலை செய்தார்கள். நம் வசந்திக்கு மட்டும் படித்து நல்ல வேலைக்கு போகவேண்டும் என்பது லட்சியமாக இருந்தது. பக்கத்தில் இருந்த தமிழ்மீடியம் பள்ளியில் தான் படித்தாள். +2 வில் 1043 மதிப்பெண்கள் எடுத்தும் அவளை, பெற்றோர் மேலே படிக்க அனுமதிக்கவில்லை. விஷயம் அறிந்த நான் அவள் அம்மாவிடம் பேசினேன். ``அவளுக்கு கண்டிப்பா இன்ஜினியங் கிடைக்கும். படிப்பு செலவுக்கு பேங்க் ல லோன் கொடுக்குறாங்க. உங்களுக்கு அதிக செலவு இருக்காது, படிக்கவைங்க, அக்கா’’ என்றேன். அவங்களோ,`` எப்பூ, சுசி ( இரண்டாவது மகள் ) கல்யாணகடனே இன்னும் அடைக்கல. அதுக்குள்ள அவ பேறுகாலத்துக்கு வந்துருக்கா. அதையும் பாக்கணும். லோன் கெடச்சாலும் போகவர செலவு, துணிமணி இன்னும் எவ்ளோ இருக்கு. ஆம்புள புள்ளயவே படிக்க வைக்கல. இவளுக்கு ஆச வேறா. வெரலுக்கு தக்க தா வீங்கனும்’’ னு ஒரேயடியாக இரண்டு பேர் வாயையும் அடைத்து விட்டார்கள். நீர் நிறைந்த கண்களோடு தலைகுனிந்து நின்ற அவளைப் பார்க்கவே பாவமாயிருந்தது.

                            சில மாதங்கள் கழித்து அவள் அம்மா என்னிடம்,`` பக்கத்துல இருக்க கடைக்கு வேலைக்கு போகமாட்டேங்குறா. கொஞ்சம் சொல்லுப்பூ’’ என்றார்கள். அவளிடம் கேட்டேன். அவள், `` இப்போ வேலைக்கு போயிட்டா பெறவு படிக்கவே வைக்கமாட்டாங்க. நா கண்டிப்பா படிப்பேன்’’ என்றாள் உறுதியாக. அந்த சின்னப் பெண்ணின் உறுதி ஆச்சரியமாக இருந்தது. ஒரு நாள் சந்தோஷமாக ஓடி வந்தாள்.அக்கா, கவர்ன்மெண்ட் நர்சிங் ட்ரைனிங் கோர்ஸ் ல சேர எழுதிப்போட்டிருந்தேன், அப்ளிகேஷன் வந்திருக்கு’’ என்றாள். ``ஃபில் அப் பண்ணி அனுப்புமா, உனக்கு கண்டிப்பா கிடைக்கும் ‘’ , என்றேன்.

                           பக்கத்தில் பாளையங்கோட்டையிலேயே கிடைத்தது. கவர்ன்மெண்ட் கோர்ஸ் என்பதாலும், பக்கத்தில் என்பதாலும் அதிக செலவில்லை. அக்காவும் பிரசவம் முடிந்து ஊருக்கு போய்விட்டாள். இவள் பிடிவாதத்தின் காரணமாக, வேறு வழியின்றி அனுமதித்தார்கள். சந்தோஷமாக படித்தாள். மூன்று வருட கோர்ஸ் போன வருடம் முடிந்தது. ஒரு வருடம் கோவையில் ஒரு தனியார் மருத்துவமனையில் 4000ரூ சம்பளத்தில் வேலை செய்தாள். இரண்டு மாதங்களுக்கு முன் அரசாங்கவேலை கிடைத்தது., அதுவும் பக்கத்து ஊரிலேயே போஸ்டிங்.

                           அரசாங்க மருத்துவமனையில் வேலை பார்க்கும் பெண் மருத்துவரிடம் பேசும்போது கூறினார்கள்,`` எங்களுக்கெல்லாம் தலை நரைத்த பிறகு அரசாங்க வேலை கிடைத்தது. இந்த பொண்ணுக எல்லாம் குடுத்து வச்சதுக. 21, 22 வயசுல அரசாங்க வேலை. ட்ரைனிங் முடிச்சதும் 18000 ரூ க்கு மேல சம்பளம். 38 வருஷம் சர்வீஸ் வேற’’ , என்றார் சற்று பொறாமையோடு. எனக்கோ வசந்தியை நினைத்து பெருமையாக இருந்தது.